Met zijn penseel zet de kunstenaar een symbool neer dat voor iedereen iets anders betekent, maar dezelfde functie heeft: de fantasie te prikkelen. Zo creëren verhalen een droom-wereld die er voor eenieder anders uit ziet en anders voelt. Door taal te gebruiken om beelden en gevoelens te beschrijven gun je iedere lezer zijn eigen droom. Dat is wat verhalen voor
mij al van jongs af aan zijn: voeding voor dromen. Dromen die het leven zin geven. En wat kan de zin van het leven anders zijn, dan je leven zin te geven?

Labels

Laatste berichten

Eén procent inspiratie...

Columns - dinsdag 31 december 2013

Ik kan niet schilderen. Of misschien kan ik het nóg niet. Ik heb nog nooit een penseel in mijn hand gehad. Hem in de verf gedoopt. Een strook op een canvas gezet. Ik ben nog nooit in het bezit van een canvas geweest. Laat staan dat ik het nu ben. Ik moet naar de winkel. Een canvas kopen. En verf. Penselen. Een ezel, om het canvas op te zetten, geen levende, hooi kauwende, staart zwiepende, grijs gevachte (Is dat een woord? Maakt niet uit, zo ziet hij er uit in mijn hoofd), nee, stop. Ik moet de ezel, de levende, hooi kauwende, etc., uit mijn hoofd duwen. Hij is koppig. Laat zich niet zomaar uitwissen uit mijn gedachten. Maar ik moet het beeld niet verliezen. Geel. Het beeld dat ik wil schilderen. Ik moet naar de winkel. Maar niet fel geel. Zacht. Egaal. En dan lessen nemen. Schilderlessen. Dingen natekenen. Oefenen. Zwarte strepen. Verticaal. Nee, net niet verticaal. Een beetje overhellend. Twee of drie graden, of tweeënenhalf. Om en om de tegengestelde richting op. Ongeveer. Niet strak “om en om”, maar gewoon dat het net een beetje chaos wordt, maar niet genoeg om te gaan denken “goh, wat een chaos”, gewoon net niet gestructureerd, maar dat je zou kunnen denken dat het wel gestructureerd is, van een afstandje. Hoe dichterbij je komt, hoe meer chaos. Over het hele canvas. Als een net niet gestructureerde gevangenis. Les één: welk penseel past het beste bij mijn ziel? Welke kwast houd ik het makkelijkst vast? Huiswerk voor thuis: zet met elk soort penseel één strook van links naar rechts, en één van rechts naar links op een leeg canvas. Let op: nog geen verf gebruiken! Rode golven. Nee wacht, die moeten eerst, eerst de rode golven, dan de zwarte strepen. De zwarte strepen lopen over de rode golven heen. Passie gevangen in verborgen structuur. Les twee: welke kleur voel ik nu eigenlijk? Huiswerk: schilder een willekeurige muur in uw  huis op drie verschillende manieren: 1. zoals hij er echt uit ziet, als u er naar kijkt; 2. zoals hij er uit ziet als u er met uw hand overheen gaat om de structuur, de temperatuur en de stevigheid te voelen; 3. en hoe hij er uit ziet als u bedenkt wat de muur voor u heeft betekend in uw leven. Een hoofd, tussen de golven, achter de tralies, verdrinkend, rechts. Les drie: tweedimensionale vormen. Huiswerk: teken een vierkant, gebruik uw fantasie en alles wat u in de vorige lessen heeft geleerd. Van links een volleerd zwemmer, borstcrawlend, onderweg om het verdrinkende hoofd te redden? Les vier: driedimensionale vormen. Hè, maar een schilderij is toch vlak? Hoor ik u nu denken. Ja, dus gaan we het vandaag hebben over perspectief, schaduwen, verhoudingen, overlapping, etcetera. Maar nog niet over compositie, dat is iets voor later. En in het midden, op de voorgrond, veel groter dan het verdrinkende hoofd en de reddende zwemmer, alsof hij bijna door de tralies heen gaat breken, balancerend op de golven; een man op een surfplank. Maar daar hadden we het nog niet over gehad. Compositie. Zo ver was ik nog niet. Het beeld is klaar. Maar ik niet. Ik ben pas halverwege de cursus voor beginners. Hou het vast. Doe de opdrachten. Schilder een appel; Elstar, Granny Smith, Jazz appel op een piano, saxofoon ernaast, banaan eronder, Chiquita, dansende voluptueuze vrouwen, de kleur die ik er bij voel, mag ik niet benoemen, want dat is racistisch, maar ik schilder hem wel, ik schilder er op los, canvas na canvas, op weg naar een certificaat dat mij vertelt dat ik kan schilderen, dat ik nu mag gaan schilderen, het beeld dat zomaar op een luie zondagmiddag mijn hoofd binnen wandelde en me nu al minstens tweehonderd euro en vijf zaterdagmiddagen heeft gekost en zijn plek op het canvas nog niet heeft gevonden, en in de verte hoor ik zijn hoeven op het parket tikken; click, clack, click, clack, grijs gevacht, staart zwiepend, hooi kauwend.

Reactie plaatsen

Naam

E-mail

Bericht

Reacties worden geladen...
Monique in LAF