Met zijn penseel zet de kunstenaar een symbool neer dat voor iedereen iets anders betekent, maar dezelfde functie heeft: de fantasie te prikkelen. Zo creëren verhalen een droom-wereld die er voor eenieder anders uit ziet en anders voelt. Door taal te gebruiken om beelden en gevoelens te beschrijven gun je iedere lezer zijn eigen droom. Dat is wat verhalen voor
mij al van jongs af aan zijn: voeding voor dromen. Dromen die het leven zin geven. En wat kan de zin van het leven anders zijn, dan je leven zin te geven?
Labels
Laatste berichten
Chaos
Korte verhalen - maandag 13 december 2010
“Alles zat in de weg, de wieltjes van dat winkelwagentje blokkeerden telkens, de schappen stonden te dicht op elkaar en alles in ingepakt. Dat is toch raar? Het zou zoveel beter zijn als alles gewoon in een grote bak ligt, net als bij de drogist, en dat je dan met zo’n schep zelf zoveel in een zak kan stoppen als je wil, toch?”
“Denk je niet dat er dan een enorme chaos zou ontstaan?”
“Ja! Chaos! Dat heeft deze wereld nodig. Alles is veel te gestructureerd. We moeten dansen, en vliegen, vrij zijn. Chaos! Chaos! Chaos!”
“Lucy, ga eens even zitten.”
“Zie je wel, nu onderbreek je me weer. Je wil dit gesprek structureren. Jij kan de chaos niet verdragen, maar ik, ik ben vrij, ik dans, ik zing, ik schreeuw, ik vlieg, ik laat me niet tegenhouden door de muren die deze ruimte afbakenen, ruimte is overal, en voor iedereen, en deze stoel, waarom zou ik daar op gaan zitten, terwijl ik er veel liever op wil staan?”
“Weet je wat Lucy, ga maar op die stoel staan, dan ga ik ook op mijn stoel staan en dan zetten we het gesprek gewoon op deze manier voort.”
“Een gesprek, hm... U vindt dit een gesprek. Tenminste, dat wilt u mij laten geloven. Maar het kan nog zoveel meer zijn. Sterker nog, dat is het ook, denkt u niet dokter?”
“Misschien wel, wat is het dan nog meer Lucy?”
“Wat zou het nog meer kunnen zijn dokter?”
“Dat weet ik niet, daarom vraag ik het aan jou.”
“Aha, maar het gaat hier helemaal niet om mij, of wel?”
“Kijk eens diep in uw bewustzijn, keer even helemaal naar binnen en dan weer naar buiten. Wat ziet u nu?”
“Ik zie jou, Lucy.”
“Precies!”
“Dus het draait wel om jou?”
“Daar zit de fout in uw redenering. Het draait niet om mij op zich, maar om de ervaring van mij, de ervaring Lucy, de energie die ik kan geven. Kent u dat gevoel in een achtbaan? De spanning die zich opbouwt als je langzaam omhoog gaat overstijgt de ontlading die alle hellingen, bochten en loopings je ooit kunnen geven. Het gaat nooit snel genoeg.”
“Wat bedoel je daar precies mee Lucy?”
“Newton had ongelijk. Er is geen behoud van energie. Er kan altijd alleen maar energie bij komen.”
“En dat verklaart waarom je vanmiddag naakt in de supermarkt stond?”
“Verpakkingen zijn zo passé, dat heb ik al uitgelegd, wel op blijven letten hè.”
“Goed, de tijd zit er op. Ik zal dit gesprek analyseren en dan overleg ik even met mijn collega’s over welke stappen we gaan ondernemen. Wij zien elkaar morgen weer. Tot ziens dokter. “
“Tot ziens Lucy.”
